Útikettir sem hvorki borða né bíta

Þessir útikettir eru bestu kisurnar sem ég hef eignast, ef hægt er að segja að manneskjur eignist ketti, ekki öfugt.  Þeir borða ekki og því þarf ég ekki að kaupa innfluttan kattamat og eyða þar með af dýrmætum gjaldeyrisforða þjóðarinnar.  Þeir klóra hvorki börn né húsgögn.  Þeir vekja mig ekki um miðja nótt til að fá að fara út eða inn.  Þeir horfa ekki á mig ásakandi þegar ég tek fram ferðatöskuna.  Þeir stelast ekki til að liggja á koddanum mínum.  Þeir reka ekki gestina mína úr uppáhalds stólnum með augnaráðinu einu saman.  Þeir þurfa ekki pössun. Þeir færa mér hvorki mýs né fugla.  Þeir elta mig ekki í vinnuna.

Sumir eru einfaldlega þannig gerðir að þeim er alveg sama um mannfólkið og finnst ekkert verra að vera læstir úti. 

 

 

 

 

 

    

                    

 

 

Athugasemdir

[Tóti (IP-tala skráð) 22.10.2008 kl. 12:25]

AUMINGJA ÞÚ!!!

[Hjördís Þráinsdóttir, 22.10.2008 kl. 14:04]

Já, greyin. Það er hins vegar ekkert gott að klappa þeim.

[Matthildur Ágústa Helgadóttir Jónudóttir, 22.10.2008 kl. 14:19]

Rétt hjá þér RokkSokkur, þess vegna á ég einmitt tvo aðra ketti; símjúka og síétandi sem gott er að klappa.

[Sigurður Hreiðar, 22.10.2008 kl. 14:49]

Mínar kisur fengu aldrei neitt að borða, meðan slík dýr gistu mitt heimili. Hins vegar fengu þær nóg að éta. Og ólíkt þykir mér símjúka og síétandi afbrigðið skemmtilegra en hitt, tilfinninglaust og kalt!

[Jenný Anna Baldursdóttir, 23.10.2008 kl. 16:16]

Ég er í kasti.  Hahaha,

[Viggó og Gunnarsmamma (IP-tala skráð) 27.10.2008 kl. 16:14]

Kaldir kettir sem þú átt. Og þú sparar pening á því að gefa þeim ekkert að eta. En ég vildi ekki hafa þessa , þína í bælinu mínu á nóttunni .